Vijf dagen door Frankrijk met Ride to Unite2023
Een week geleden sprong ik in Parijs op de fiets voor Ride to Unite 2023. Dikke regendruppels vielen uit de lucht toen een bus mij, samen met 25 andere charity riders, uitwierp aan de oevers van de Seine. Onder belangstelling van enkele verdwaalde Aziatische toeristen poseerden we lustig in onze roze wieleroutfit voor de obligatoire Eiffeltorenfoto, waarna we inklikten en ons ros doorheen de betere Parijse buitenwijken stuurden.
Onze eindbestemming lag een kleine 1.000 kilometer verder zuidwaarts, op het dak van de Tour de France ’23, de top van de Col du Tourmalet. Een lange tocht over golvende Franse wegen stond ons te wachten, met een climax in de Pyreneeën. We kregen evenwel wat respijt, want tussen het fietsen door waren vier slaapplaatsen voorzien, inclusief avondmaal en ontbijt. Meer nog: een hulpvaardige support crew voorzag dagelijks drie bevoorradingen waar we de nodige energie konden tanken, en bracht onze bagage naar de volgende halte.
De groep fietsers was, hoewel onbekend voor deze charity ride, behoorlijk homogeen: veelal geëngageerde jonge ouders, West-Vlaams als voertaal, met verplichte inburgeringscursus voor die ene Limburger. Qua fietsniveau was de spreiding iets groter, wat enig zoekwerk vereiste om een optimale pelotonstrategie te vinden, zeker op hellende stroken. Wat daarbij hielp, naast een gedreven organisator die werd ondersteund door een aantal Ride to Uniters van het eerste uur- onze ceremoniemeester bewees dat ASO een foute keuze maakte door hem over het hoofd te zien bij de aanstelling van de opvolger van Bernard Hinault- was ons gemeenschappelijk doel. Sportieve grenzen verleggen, vakantiegevoel, gewicht verliezen, mensen leren kennen, plezier beleven, het zijn elementen die zeker meespeelden in de achterhoofden van de fietsers. Dé verbindende factor was echter de strijd tegen kinderarmoede. Geld werven via sponsoring gold als antwoord op onze grote waaromvraag, die bij de ene al vaker door het hoofd spookte dan bij de andere, zeker wanneer na het ronden van de kaap van de 150 kilometer nog een stevige helling werd geserveerd.
Het ingezamelde geld wordt integraal gedoneerd aan de Stichting Pelicano. Die vzw spoort kinderen in armoede op, veelal via scholen, en geeft hen ondersteuning op lange termijn, tot hun 18 jaar. Dat gebeurt door een rekening te openen voor het kind, waarmee rechtstreeks kosten worden betaald voor schoolactiviteiten, voor aangepaste (seizoens-)kledij, voor sportbeoefening, etc. Die financiële en materiële achterstand ontneemt veel kansen op jonge leeftijd en dat heeft een nefaste invloed op de persoonlijkheidsontwikkeling van opgroeiende kinderen. Pelicano gaat dat tegen, door ondersteuning te bieden, waardoor kinderen die niet in het juiste nest worden geboren toch kansen krijgen om zich te ontwikkelen zoals hun leeftijdsgenoten en op termijn een kwaliteitsvol leven kunnen opbouwen.
Met die gedachte in het achterhoofd trapten we de kilometers vlot rond. Uitgestrekte vlaktes werden afgewisseld door met kastelen bezaaide valleien. Mais werden zonnebloemen en verderop wijnranken, heuveltjes werden hellingen en later echte bergen. Spiermoeheid werd spierpijn, het zitvlak maakte voor velen een zelfde pijnlijke evolutie door.
Een groepsdynamiek ontstond. De één koos voor kopwerk, de andere werd hekkensluiter. Stille krachten trapten, terwijl iets minder stille krachten motiverende en informerende woorden aanbrachten. Spontaan nam iemand de rol van mecanicien op, van fotograaf, … . Banden werden soms vervangen maar bovenal gesmeed, door samen te sporten en hindernissen te overwinnen. In tegenstelling tot de evolutie van de pijnen, verminderde de waarde van de verloren voorwerpen doorheen de trip. Waar op dag één een fiets zoek was, bleek dat op dag twee slechts een helm te zijn, om op dag drie en vier te verwateren tot een wielertruitje en een onderlijfje.
Terwijl de lichamen steeds meer vermoeid geraakten, dikte de teller voor Stichting Pelicano rustig aan. Door verslag uit te brengen, probeerden we onze fysieke inspanning optimaal te laten renderen voor kinderen in armoede. Het sportieve sluitstuk ontspon zich op de flanken van de Col du Tourmalet. Bij het naderen van de Frans-Spaanse bergketen verdween de zon en trokken de wolken dicht. Dat de grote hitte daardoor ontbrak, leek een voordeel en dat was het ook bij het aansnijden van de eerste pentes. Na een goeie negen kilometer klimmen, net voorbij halfweg, veranderde dat. De wolken vielen op ons. Dichte mist was ons deel voor de rest van de beklimming. Met een zichtbaarheid van slechts enkele meters kropen we omhoog. De bedrijvigheid die voorafging aan de Tourpassage daags nadien dook soms zeer plots voor onze neuzen op.
Na 17 kilometer klimmen bereikten we één per één de top van deze 2115m hoge col, moe, voldaan, emotioneel voor sommigen. Foto’s werden genomen in hectische omstandigheden. De krappe Tourmalettop was de mistige hotspot voor fietsers, wagens en motoren vanuit zowat alle hoeken van de wereld. Uitblazen deden we vervolgens tijdens een lange afdaling. De lucht trok terug open, een fantastisch landschap openbaarde zich richting Luz-Saint-Sauveur. Na het opbergen van onze afdalingskledij trapten we door tot in Lourdes, het eindpunt van onze charity ride.
Ride to Unite 2023 was een buitengewoon avontuur, een fijne manier om meerwaarde te geven aan sportbeoefening. Maar ook een unieke manier om in groep te reizen en sterke banden te smeden. Een dikke pluim aan de initiatiefnemer/organisator, aan de Stichting Pelicano en de verschillende mensen in steun!
De fondsenwerving loopt bijna ten einde. Nog tot 11 juli 2023 is het mogelijk om je waardering voor onze prestatie te laten blijken en een bijdrage te doen in het kader van Ride to Unite 2023. Deze link blijft tot dan open staan:https://draftpelicano.koalect.com/nl-NL/project/jelle-hanseeuw?tab=overview
Ontzettend veel dank aan iedereen die reeds een duwtje deed door iets aan te kopen, te quizzen of via een bijdrage op de rekening!
